اشعار

امشب همه عالم پر از شور حسین است         چشم ملایک روشن از نور حسین است

سینای دل یک شعله از طورحسین است         قـلب رسـول الله مـسـرور حـسـیـن است

---

خــورشید ثــاراللّهیان امشب درخــشـیـد

چــشم همه آزادگــان را نــور بخـشــیـد

امشب عجب شــوری دل دیــوانـه دارد         امشب یم رحمت به کــف دُردانــه دارد

امشب محمّد (ص) در بغـل ریحـانه دارد         امشب عـلی قــرآن به روی شــانه دارد

امشب ز هم واشــد گــل لبخــنـد زهــرا

آمـد به دنــیــا نــازنین فــرزنــد زهــرا

این مشرق الانوارِ ربّ المشـرقین است         این جان عــالــم این امام العـالمین است

این عین حق یعنی علی را نورعین است         این شمــع جمــع آل پیغمبر حسین است

دیــدار روی خــالــق ســرمــد مبــارک

قــرآن به روی سیــنــۀ احــمــد مبـارک

این کیست مصباح الهدا فلک نجات است         شــویــنــدۀ لــوح تــمــام سیّــئــات است

این کام خشکش خضر را عین الحیوة است         این هستی ما در حیات و در ممات است

دار و نــدار انــبــیــا هــسـت خــداونــد

چـشــم خـدا؛ روی خــدا؛  دست خــداوند

چــشــم نبی محــو تماشـای حسین است         کوثر گریبان چاک لبــهـای حسین است

خورشید محشر روی زیبای حسین است         کــلّ قیــامت قــدّ و بــالای حسیـن است

عــشّــاق او در حــشــر روی باز دارند

با دیــدن رویش به جــنّــت نــاز دارنــد

خــورشید حــســن ابــتــدا بــادا مبارک         آزادگــان را مــقـــتــدا بــادا مـــبــارک

بر جــســم دین خــون خـدا بادا مبارک         میــلاد مصبــاح الــهــدا بــادا مــبـارک

بــیــت الــحــرام دل رواق مــنــظــر او

روح تــــمــام انــبــیــا در پــیــــکــر او

ایمان به دون مهــر او کــفـر تمام است         جنّت به غیــر دوستــان او حــرام است

دوزخ به یـاد روی او بــرداً سلام است         دین ها ســوای مکـتـب او نـاتمــام است

رخــسار او قــرآن منـشـور است ما را

هر زخـم او یک آیۀ نــور است مـا را

نام حسیــن اوّل به قــلب ما نــوشــتــنـد         آنــگه گِــل ما را به مهــر او ســرشتـند

آنانکه بــذر حبّ او در سیــنه کـشـتــنـد         نه عــاشق حــور و نه دنبــال بـهـشـتـند

فردای محشر چشمشان سوی حسین است

حور و قصور و خلدشان روی حسین است

ای روح پــــاک انــبـــیــا پــروانــۀ تــو         قــلـب هـمــه خــوبــان عــالم خــانــۀ تو

کــوه غــم خــلــق جهــان بر شــانــۀ تو         عـــقــل و خــرد دیــوانــۀ دیــوانــۀ تــو

بـگــذار تــا آشــفـتــۀ مــوی تو بــاشــم

دلــداده و آوارۀ  کــوی تــــو بــــاشــــم

از کودکی گــویی در آغــوش تو بــودم         با هــر هلال غــم سیـه پــوش تو بــودم

در زمــرۀ عشّــاق خود جــوش تو بودم         در هر نفس گویــا و خــاموش تو بـودم

در خانه دیــدم از تو یک عکس خیــالی

با یک نگه کردی مـرا حــالی به حــالی

از پاره های دل به خــاکت گــل نشانـدم         سرمایه ام اشکــی که بر پایت فــشانـدم

خود را ز هر سو بر سر کـویت کشاندم         بالله قسم بـی مهــر تو قــرآن نخــوانــدم

صوم و صلوة و عشق و ایـمانم تویی تو

گــلــواژه هـای صوت قــرآنــم تویی تـو

هــر چند قــابل نیستــم تا بــا تــو باشــم         بگــذار در دنیــا و عــقــبی با تـو بــاشم

در مرگ و قبر و حــشر تنها با تو باشم         در خلــوت و در انجــمن ها با تو بـاشم

عشقــم، کتــابم، دینم، ایمــانم، تــویی تـو

هم کعبــه ام هم قــبــلـۀ جــانــم تویی تـو

این جــرم های بی شــمارم یابن زهــرا         این چــشم هــای اشکبــارم یابن زهــرا

بــر در گهت امّــیــدوارم یــابـن زهــرا         تــنها تویــی دار و نــدارم یابن زهــرا

من هر که هستم «میثم» کــوی شمایم

آلـــوده ام امّــا ثــنـــاگــوی شـــمــایــم

: امتیاز

مه منوّر شعبان مـه رسول خــداست           مه مبــارک میــلاد سیــدالشهــداست 
به رهروان هدایت ز حق رسیده خبر           که روی دست محمد عیان چراغ هداست 

---

تمام دین به روی دستهای ختـم رسل           و یا کتاب خدا روی سینۀ زهـراست 
به عدل وعزت و آزادی و کمال و شرف           خلایقند همه تشنه، فیض او دریاست 
ملک به حسن تماشائیش، شده مبهوت           که این امام حسین است یا رسول خداست 
نسیم خلد برین می وزد ز اطـرافش            که بوی عطر خدا در مشام باد صباست 
اگــر تـمــام ملائک ز گــاهــوارۀ او           پر دوباره چو فطرس طلب کنند رواست 
نبی به طلعت زیباش خنده کرد و گریست           خدا به یُمن قدومش بهشت را آراست 
ز گاهواره به گودال خون نگاهی کرد           به خویش گفت که میلادما شهادت ماست 
تمام خلقت یک لحظه بی حسین مبـاد           که بی حسین زمین بی‌کس و زمان تنهاست 
به حلق تشنه و لب‌های خشک او سوگند           که خون او به گلستان وحی، آب بقاست 
گرفت جام بلا را ز دست حضرت دوست           از آن تمام بلاها به چشم او زیبـاست 
مگو چرا ز همه هست خود گذشت حسین           خدای داد به او هست و هست او را خواست 
اگر ز بارغمش آسمان خمید چه باک           که گشت قامت اسلام با قیامش راست 
وضو گرفت زخون، پیش تیر قامت بست           که تا قیام قیامت از او نماز به پاست 
همیشه حــج به وجــود حسین می‌بالد           که کربلاش صفا بود و مروه شام بلاست 
نماز و روزه و حج و جهاد می‌گویند           حیات ما همه مـرهون سیدالشهداست 
به پور هند جگرخواره چون گشاید دست           کسی که رشد و نموّش به دامن زهراست 
زهی جلال که در روی خون گرفتۀ او           به چشم اهل نظر صورت خدا پیداست 
مگرنه خوردن خاک آمده به شرع حرام            چه حکمتی است، چرا تربت حسین شفاست؟ 
به تحت قـبّـۀ او کن بلـند دست نیــاز           بگیرحاجت خود را که مستجاب دعاست 
همه به حشر صدا می‌زنند یا زهــرا           ولی ز فاطمه آید ندا، حسین کجاست 
اگر چه سوم شعبان جمال خویش گشود           بدان ولادت او ظهر روز عاشوراست 
قـسم به ذات خــداوند قــادر بی چون           که خونبهاش خداوندگار بی همتاست 
تمــام اهل قیــامت به چــشم می‌بـیـنند           حسین با تن بی سر شفیع روز جزاست 
هنــوز نغمــۀ قــرآن او بـلنــد ز نــی           هنوز نعرۀ هیهات او به اوج سماست 
هنوز خنجر قاتل ز خون اوست خجل           هنوز از عطشش، شعله در دل دریاست 
هنوز نــالۀ هل من معیــن اوست بلند           هنوز رأس منیرش به نیزه راه نماست 
هنوز پرچم گلگون او به قـلــۀ عرش           هنوز پیکر صد چاک او به دوش شماست 
حسین رهبر آزادگان به هر عصری           حسین راه نمــای تمــام نهضت‌هاست 
حسین مشـعــل تابنــدۀ هــدایت خـلــق          حسین مصحف نوراست و آیت عظماست 
حسین جان دعا، جان ذکر، جان نماز          حسین روح حرم، روح مروه، روح صفاست 
گــواه زنــدۀ من، ارجـعــی الی ربک           که بر حسین همانا خدا مدیحه سراست 
حسین سورۀ فجــر و حسین آیـۀ نــور          حسین نجم فروزان حسین شمس ضحاست 
حسین زنــدۀ حــق و حسین کشتۀ حق           حسین بر همه باطل ستیزها مـولاست 
به وصف او که خــدایش ثنا کند میـثم           قصیدۀ تو بود نارسا اگر چه رسـاست 

: امتیاز

وقتی که آمدی به جهان عشق پــا گرفت           آزادگی و عــزت و غیــرت بها گرفت

روزی که شمسِ طلعت رویت طلوع کرد           نورش تمام ارض و سما را فرا گرفت

---

وقتی قدم به عرصۀ گیــتــی گــذاشتـی           هستی ز یُمن مقــدم پاکت صفا گــرفت

از بــرکت ولادت تــو ای امیــر جُــود           فُطرس دوباره بال و پری از خدا گرفت

وقتی قــرار شد که شود نــام تو حسین           شهر مدینه عطر و بوی کربــلا گرفت

روح الامین زدیدۀ خود اشک شوق ریخت               وقتی که بوسه از لب تو مصطفی گرفت

تصویری از محبت و عشق و علاقه بود           آندم که روی دست، تو را مرتضی گرفت

وقتی که ماجرای غــم و غـربتت شنید           روز ولادتـت دل خیــر النــسا گــرفت

تا عرشیان به محضرت عرض ادب کنند           قـنداقۀ شریف تو در عـرش جا گرفت

آنروز غرق شور و شعف عالمین بود

ذکــر لب ملـک همه دم یا حسیــن بود

ای نــور چــشـم ام ابیـهــا خوش آمدی           ای مظهرشجاعت و تقوی خوش آمدی

ای پــور هــل أتی پسر کــوثــر نــبـی           یاسین و کهف و فاطر و طاها خوش آمدی

ای تــرجــمـان واژۀ زیبــای عــاشــقی           مجنون ز عشق تو شده لیلا خوش آمدی

گــویند در ولادت تو تـیــر و نیــزه ها           ســردار سربریـدۀ سرها خـوش آمدی

بر ســر در بهشت نــوشتـند قــدسیــان           صلِّ علیــکَ سید و مــولا خوش آمدی

آید صدای حضرت حق از فراز عرش           کای صاحب اختیار دو دنیا خوش آمدی

ای جبرئیــل خادم صحـن و ســرای تو           شش گوشۀ تو کعبــۀ دلهـا خوش آمدی

امشب که جای عمۀ سادات خالی است           گوید به جای او به تو زهـرا خوش آمدی

نـام تو در زمــان بــلا ذکــر نــوح شد

حُب تو از بـرای بشر همچـو روح شد

ای بحر لطف و جود تو بی انتها حسین           شـرمـنـدۀ عطای تو شـاه و گـدا حسین

ای شاهکار خلقت و خورشید بی غروب           ای منجلی ز روی تو نور خــدا حسین

آنکس که وا کند گره از کــار عــالمی           با یک نگاه خویش توهستی؛ تویا حسین

ای در جــزا و روز حساب تمــام خلق           سوی تو چــشـم سلسلــۀ اولـیـا حسیــن

آنانکه در عــزای تو عمــری گریستند           خوانند یکصدا همه آنجــا تو را حسین

آید ندا ز عرش که امروز روز توست           خواهدهرآنکه را که دلت، کن جدا حسین

امشب بیــا و دست دعــا را بــلنــد کن           بهــر ظهــور مهــدی آل عبــا حـسیــن

در سینه شوق تربت شش گوشه ام بود           کی می بری مرا تو به کـرببلا حسین؟

این آرزوی هر شب و روز غلام توست           در وقت جان سپردن و مرگم بیا حسین

ای نام اعظمت به زبــانم علی الــدوام

«ماجاءَ غَیرُ اِسمُکَ فی مُنتَهَی الکلام»

تـو آمــدی و دلــبــر اهــل وفــا شــدی           آموزگار مکـتب صبــر و رضــا شدی

بوسه گــرفت از لب تو خـتــم الانـبیــا           دار و ندار حضرت خیــر النـسا شدی

کــم داشت خــانوادۀ زهــرائـیان تو را           تـو آمــدی و خــامـس آل عـبــا شــدی

پیش از زمــان آمدنت هم امیـر عـشق           خــلوت نشین مــادر آئــیــنــه ها شـدی

آری تو با درخشش شمس جمال خویش          خورشید روز و ماه شب تــار مـا شدی

هر چند در مدینــه دلی خوش نــداشتی           اما چه شــد که راهــی کــرببـلا شـدی

ایــام دلــبــری تو با زیـنـبـت گــذشـت           روزی فـرا رسید که از او جـدا شـدی

زینب سوار محمل و یک عده بی حیا           اما تو خوب شد که روی نیزه ها شدی

آقا فــدای عهــد و وفــایـی که داشــتی           تـا اربــعـیــن هم نفس بچــه ها شــدی

بزم شراب و لعل لب و چوب خیزران

اشک سه ساله و غم یک قـامتی کمان

: امتیاز

هــوای عشق به سر دارم و دلی شیـدا           و چشم های پر از شوق رو به خــدا

هوای این دل مجنون چقدر طوفانی ست           چقدر شور تلاطم گرفته چون دریــا

---

از آســمــان خــدا بــوی سیـب می آید           که بــرده هــوش تــمام اهــالی دنــیا

زمین شهر مدینه چو عرش اعلاء شد           ز ازدحــام ملائـک به شــادی آن ها

نگاه خیره ی بالا به سمت خانـۀ عشق           میــان خــانه دلی پــر کـشیده تا بالا

ببین دلی پــدرانــه تـپـیـد و شیــدا شـد           و مــادرانه کــسی گــرم گــفـتن لالا

از آســمــان خــدا نــور عشق تــاپیده

به روی دامن مــادر حسین خــوابیده

علی دوباره در آغوش خود قمر دارد           میان خانه ی خود دلبــری دگر دارد

کرامت قــدم نــو رسیــده بـاعث شــد           که باز فطرس پر بسته بال و پر دارد

ز ازدحام گدایان مجال حرکت نیست           شنیــده اند دوبــاره عــلــی پسر دارد

برای سوره ی کوثر شکوه فجــر آمد           فقط خـدا ز دل فــاطــمه خبــر دارد

کنار مــهــد حسین آمــده حسن امشب           شبی که نخــل امید دلش ثــمـر دارد

ز بوی سیب، زمین خــدا معــطر شد

به آب، کــشتی اربابمان شنــاور شد

پریده ایم به شــوقی که آسمــان باشی           و قطره ما و تو دریای بی کران باشی

مگر نگفته پــیمــبر حسین و منّی پس           تو بــاید اشــهــد ربــانی اذان بــاشی

تو آفریــده شدی این و آن گــرفـتارت           تو آفریده شدی عشق این و آن باشی

قسم به کعبۀ شش گوشه ای که تو داری           مــدار شش جهت هفت آسمـان باشی

تو سیــدالــشّهــدایـی امـام عــاشــورا           بعید نیست خــداگونه جــاودان باشــی

امام کرب و بلایی و مثــل مهتــابـی

خوشا به حال دل من که نعم الاربابی

: امتیاز

میخانـه مگر بال و پـرم را بـپـذیـرد           تا آتـش مــستی جـگــرم را بپــذیـرد

ظرفیت دل در گرو پاکیِ ظرف است           ای کاش همین مختـصرم را بپذیـرد

---

در زاویـهٔ گــردش پــیــمانـه نشستـم           تا دستِ گـدای ســحـرم را بپــذیــرد

منظورِمنِ بی سر وسامان خودساقی ست           پس اوست که باید نظـرم را بپذیرد

جارو زده ام با مژه خـاک قدمش را           شــایـد برسد چـشــم ترم را بپـذیرد

سر می کشم آن قدر به بالا که ببـیند           دنبـال هـمیــنـم که سـرم را بپذیـرد

مقصود من ازعشق،تماشای حسین است

سرمست شدن با قد و بالای حسین است

سرمایه: سری هست، فدای سر ارباب           سـر به سر ارباب، سرِ نـوکر ارباب

بهترکه سرم را به روی دست بگیرم           چیزی که ندارم ببرم محضر اربـاب

از کودکی ام یـاد گــرفتـم که بگویــم           مـادر پـدرم نـذر پـدر مـادر اربــاب

تا بوده همین بوده و تا هست همین است           جَمعند گـداها همـه دور و بر ارباب

کارآن قدری هست که بی کار نبـاشد           یک کارگر از این همه کارگر ارباب

این بال و پــر سوختۀ فـطرسی ام را           امشب برسانید بـه خاک در اربـاب

با گفتن یک بار «حسین جان» گنهم ریخت

قبل از رمضان، سـوم شعبان گنهم ریخت

تا سفرة افطار شما هست، گــدا هست           آقا که حسین است، برای همه جا هست

مـا درد نگـفـتیم و مـداوا شـده رفــتیـم           پس بیشتراز هر چه که درد است، دوا هست

عیسی نَفَسی هست اگر از نَفَس توست           در سینه ات انگار نفس نیست، شفا هست

تا خـانه ببـر سائل خود را، که بگویی           هر وقت گرفتار شدی، خانه ی ما هست

در سینۀ سینـایی ات، ارباب دو عالم!           گنجینه ای از جـلوۀ اســماء خــدا هـسـت

ما عـرش خـدا را که ندیـدیم، ولیـکن           جایش شب جمعه، حرم کرب و بلا هست

مــا تـا ابـدالـدّهـر بـدهکـار حــسینـیم

با جان و دل خویش خریدار حسینیم

: امتیاز

به کسی کار ندارم که بـهشتم لیلی ست           بت بتخـانه و رهبان کـنـشتم لیلی ست

خاک من خاک جنون است وسرشتم لیلی ست           هرچه درمکتب استاد نوشتم لیلی ست

---

جـز به این حرف ندارد قـلـم من میلی

دفــترم پـر شده از لــیـلی لــیـلی لیـلی

می نویـسم لیـلی تا که بخـوانـیم حـسین          تا جنون را به نهایت بـرسـانیم حسین

آن که بی او نفـسی هم نتـوانیم؛ حـسین          وقت یک ذکر همه هم ضربانیم: حسین

او همان است که هر وقت از او می خوانم

از دل عـرش خـدا فـاطمه گوید جـانـم

گر چه در عشق فقط لاف زدن را بلدیم           گرچه چندی ست که بی روح تر ازهرجسدیم

گر چه درخوب ترین حالت مان نیز بدیم           جـز در خــانه ی اربـاب دری را نـزدیـم

از ازل حلقه به گوش دراین خانه شدیم

سجـدۀ شـکـر برآریم که دیـوانـه شـدیم

از همان روز که "حُسنش ز تجلّی دم زد"           از همان دم که دمش طعنه به جام جم زد

از همان لحظه که مهرش به دلم پرچم زد           "عشق پیدا شد و آتش به همه عــالـم زد"

گفت من عشقم و مجنون حسین بن علی

در رگم نیست به جز خون حسین بن علی

آســمـان بــا تـپـش مـــاه تــمـاشـا دارد           قـطـره دریا که شود جـلوۀ زیـبا دارد

خاک یک دشت فـقـط تربت اعلا دارد          عشق با نام حسین است که معنی دارد

تا خدا هست وجهان هست و زمان هست و زمین

نمک سـفـرۀ ایجـاد حسـین است همین

لبم از هر چه به جز نام امامم خاموش          آتش عشق نشد یک دم از این دم خاموش

گرچه یک لحظه نبود است به عالم خاموش          از قدومش شده یک روز جهنم خاموش

در امالی خودش شیخ صدوق آورده است

روز میلاد حسین آتش دوزخ سـرد است

شب شوراست که شیرین وغزل خوان شده ام           خیس از بارش احسان فـراوان شده ام

جان رها کرده و دل بستۀ جانان شده ام           مست جام رجب و تشنـۀ شعـبان شده ام

که شب سوم این مـاه حـبیب آمده است

باز از بـاغ خـدا نـفحۀ سیب آمده است

او همان است که احسان قدیمش خوانند          صاحب جـام بلایای عـظیمش خوانند

در مــدینه هـمه قـرآن کریـمش خوانند          پنجمین دشمن شیطان رجیمش خوانند

از ازل تـا به ابـد خــلـق خـدا می دانند

"ما همه بنـده و این قـوم خــداونـدانند"

در پـنـاهـش هـمه هـستـند مهیمن ها هم          متـوسل به نگـاهش شده ضامن ها هم

نـه فـقــط عـالم ربـانـی، کـاهـن ها هـم          وقت آن است که گـویـند مـوذن ها هم

وقت شـرعی اذان بر سر گـلـدسته ماه

اشـهـــد انّ حـسـیـن بـن عــلـی ثـارالله

غـم عـشق است که آتش زده بر بنیادم          تـا که در راه محبـت بــدهـد بر بـادم

من ملک بودم و فردوس...نه آمد یادم          که من از روز ازل اهـل حسین آبادم

منـم آن رود که جـز جانب دریـا نروم

بر دری غــیـر در خــانـۀ مـولا نـروم

ما که برساحت این عشق ارادت داریم         ما که انگیزۀ برگشت به فطرت داریم

یک نفس تا به خــدا بُعد مسـافت داریم         باز هم در سرمان شور زیارت داریم

هر که دارد سـر هـمـراهی ما بسم الله

هر که دارد هـوس کرب و بلا بسم الله

: امتیاز

تو را آن گونه می نامند مــولای تـلاطم ها           و نـامــت غـــرش آبـی آوای تـــلاطــم هـا

تو را اینگونه میفهمند مجذوبان كه اربــابی           ونامت مونس هموارهٔ شب های بی خوابی

---

تو را این گونه می سنجند با شأن خداوندی           خدا ذات تو را با ذات عصمت داده پیوندی

تو را پیغمبر بی سرترین پیــغــام می دانـند           تو را بنیانـگــذار اصــلی اسـلام می داننـد

و تو تكثیر حق در جان هفتاد و دو پـیـغمبر           كه پیغام تو را بردند از لاهوت آن ســوتر

تو میلادت شروع جنبش خونین آزادی ست           تومیلادت برای عاشقان غم،عارفان شادی ست

نمی فهـمـیـم یعنی چه؟ تـلاطـم از دل دریـا           نمی دانیــم یعـنی چـه؟ تـولد از دل زهـرا

تو را بر محملی از دل از آن بالا فرستادند           تمام آسمـان و اهـل آن بر پــایت افــتـادنـد

زمین سر تا سرش چشم است وقتی جلوت اللهی           قدم بگذار ای ـجان جهان هرجا كه میخواهی

تورا كه مصطفی همواره ازجبریل میپرسید          علی در قاب چشم فاطمه هرشب تو را می دید

: امتیاز